‘Εν ἀρχῇ ἦν ἡ Στέγη

  Αστεγία. Ουσιαστικό, συνηθέστερα χρησιμοποιούμενο μηχανιστικά, ως μέρος παράθεσης διαχρονικών κοινωνικών παθογενειών σε εκθέσεις ιδεών στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Όσο για τους αστέγους; Συχνά τίποτα παραπάνω από ένα θλιβερό εμπόδιο στην πορεία μας, άλλο ένα σάπιο νεράντζι στο ρείθρο του βρώμικου πεζοδρομίου. Δικαιολογημένα θα υποστήριζε ένας κυνικός· η αδιαφορία, οι εξειδικευμένες παρωπίδες, αποτελούν μηχανισμό αυτοπροστασίας, καθώς η ύπαρξη του φαινομένου μόνο κολακευτική […]